Van zorgeloos naar doodongelukkig
Ongelukkig was ik, doodongelukkig. Ik kan me niet eens meer herinneren of ik wel ooit een onbeschreven blad ben geweest… Eigenlijk zijn adoptiekinderen dat bij voorbaat natuurlijk al niet omdat er al iets voor hun is uitgeschreven, een nieuw leven wordt namelijk uitgestippeld. Een nieuw verhaal wordt in de verf gezet, waar ze zelf nog geen weet van hebben. Tegenwoordig heeft men geleerd van het verleden en wordt er nu anders met zaken omgegaan. Maar helaas hoor ik bij één van de eerste lichtingen adoptie waar men toen nog weinig van de gevolgen afwist. Men wist toen nog weinig af hoe met de adoptie om te gaan en de problemen die dat met zich mee zou kunnen brengen. Er zijn veel schrijnende verhalen en zelf vind ik dat ik daar niet onder val. Toch heeft de adoptie zoveel invloed op mijn leven gehad dat ik dat toch graag wil delen omdat dat wel MIJN verhaal is en wat dat met MIJ heeft gedaan. Wie weet herken je er stukken van en vallen er misschien wel dingen op zijn plaats.
Natuurlijk ervaart niet iedereen ‘last’ van de adoptie en lopen er genoeg fluitend rond door het leven. Helaas heb ik dat nooit zo kunnen mogen ervaren en was ik dan ook een vrij somber kind in tegenstelling tot mijn zusje Maaike. Toch moet ik wel zeggen dat onze kindertijd vrijwel zorgeloos verliep als ik daaraan terugdenk. Ik groeide op in een klein stadje in het noorden van Nederland. Ouders waarbij de één fulltime werkte op de LTS en de ander als inval juf op mijn lagere school. Een veilige beschermende omgeving met genoeg stabiliteit. Er was namelijk meestal wel iemand thuis als we uit school kwamen en mijn zusje en mij opwachtten voor een kopje thee. We woonden in een hoekhuis in een rustige straat, met uitzicht op het park. We hadden een grote achtertuin waar altijd alle buurtkinderen zich verzamelden. Vooral in de zomer was het dan erg gezellig. De lagere school was eigenlijk een feestje, ik had leuke vrienden en vriendinnen en als kind dacht ik nog niet zo diep over dingen na. Achteraf waren er echt wel veel onzekerheden, maar over het algemeen was het vrij stabiel. Wat heerlijk om niet na te hoeven denken als kind en je leven maar te leven. Op de middelbare school begon ik niks meer van de wereld te begrijpen en werd ik gaandeweg doodongelukkig. Leven terwijl je niet na hoeft te denken, dat lijkt me toch heerlijk. Volwassen zijn vind ik dan ook heel vaak maar stom. Maar goed je moet er wel aan, want nu heb ik zelf kinderen en moet ik het goede voorbeeld volgen. Dat is al een baan op zich. Je stinkende best doen als moeder, maar toch vaak het gevoel hebben dat je te kort schiet. Dat schijnt ook bij het moederschap te horen, maar goed…. Ik dwaal af. Waar begon ik mee… met doodongelukkig zijn. Een gevoel wat ik heel lang met me heb meegedragen. Het voelde als een leegte en een pijn die niet te omschrijven is. Ik moet diep graven naar het gevoel van toen, wat eigenlijk maar een positief iets is eigenlijk, wat betekent dat ik dat nu niet meer zo ervaar. Misschien kwam het doordat mijn zusje zich moeiteloos wist aan te passen binnen het gezin. Aanpassen is misschien niet het juiste woord…het was alsof ze er altijd al was geweest en perfect bij mijn ouders paste. Of misschien kwam het door onze verschillende karakters tussen ons zussen. Mijn zusje die blij en flierefluitend door het leven liep (althans dat leek het) en ik die vaak wat zwaar op de hand was.. Wat het ook is geweest het is altijd een combinatie van factoren die maakt hoe je je op dat moment voelt en wie je op dat moment bent. Aan de intentie van mijn ouders lag het zeer zeker niet, al heb ik me vroeger vaak afgevraagd waarom ze mij nou eigenlijk hadden moeten adopteren. “Ging hun geluk voor de mijne? “ vroeg ik mij toen af. Natuurlijk was het allemaal niet zo simpel en was dit een gedachte van iemand die doodongelukkig is…