Beduusd stond ik weer buiten, het resoneerde nog even door in mijn hoofd. ‘Gefeliciteerd mevrouw de ondernemer, ik weet zéker dat u zal slagen”. Ze zei het met zoveel vertrouwen in haar stem dat ik haar wel moest geloven. We hadden net een heel leuk praatje gemaakt, over haar lange verblijf in Amerika, de strijd van het ergens thuis voelen na zo’n lange tijd, over hoe makkelijk we het eigenlijk vinden om onze kinderen los te laten, mijn adoptie en natuurlijk niet te vergeten de inschrijving van mijn toekomstige bedrijf. Blijkbaar nodig ik mensen uit om te praten, want we waren heerlijk aan de klets geraakt, erg fijn om dat te ervaren. Ik vind mensen met hun verschillende verhalen dan ook reuze interessant. Ik had er zo nog een paar uur kunnen zitten. Maar goed, ik dwaal af…
Ik stond dus, na een aangenaam bezoek aan de Kamer van Koophandel, weer buiten in de regen en bedacht me met wie ik dit heuglijke, maar ook onwerkelijke nieuws zou kunnen gaan delen. Misschien moest het nog even tot me doordringen want zo erg was ik er ook niet op gebrand om iemand aan de lijn te krijgen, maar misschien kwam dat ook gewoon door dat vreselijke deprimerende weer.
Ik vroeg me af of mijn reactie wel normaal was, alsof daar eigenlijk een maat staaf voor is… Ik denk dat het nog even moest landden, iemand moet me nog even heel hard knijpen. Spannend vond ik het zeker, maar dat hoort erbij denk ik.
Nu kan ik echt iets neerzetten waar ik voor sta en kan ik mijn ideeën de wereld in gooien. Laat mij nog maar even, met een glimlach, beduusd staan…